Was

Peuters, ofwel kinderen tussen de 2 en de 4 jaar oud, gaan steeds meer hun voorbeelden nadoen. Ze koken in hun mini-keukentje, zuigen de vloer met en mini-stofzuigertje op batterijtjes, houden een houten blok bij hun oor en wandelen daarmee druk pratend door de woonkamer alsof het een mobieltje is. Kinderen volgen de VOOR-beelden van de VOLwassenen om hen heen.

Toen ikzelf een peuter was, hebben mijn ouders een foto van mij gemaakt terwijl ik druk in de weer was met het ophangen van de kleertjes van mijn pop. Ik volgde het voorbeeld van mijn moeder; de was ophangen.

Het woord WAS is eigenlijk een heel interessant woord. Het is de verleden tijd van IS en het is ook een zelfstandig naamwoord om gewassen/ongewassen kleding te omschrijven.

Bij het buiten hangen van mijn schone was vanmorgen, gingen mijn gedachten met het woord WAS aan de haal. Als kindertolk/spiegelcoach ben ik namelijk dol op taal. Ik vind het erg leuk om in zo'n woord te duiken. Niet dat ik dit continue doe maar ik weet, dat wanneer iets steeds terugkomt (harhaling) of wanneer iets me emotioneel raakt/ik er emotioneel door raak, of wanneer het me stoort, dat ik er dan naar moet kijken; naar wat het me te zeggen heeft.

Ik raakte heus niet emotioneel van de was, begrijp me goed, en het stoort ook niet. Het herhaalt zich wel steeds ;) maar ik heb er totaal geen hekel aan zelfs. Ik vind het fijn om van de WAS weer IS te maken.

En ik vroeg me daar onder die waslijn dus eigenlijk af; waaróm vind ik dit zo fijn om de was te doen?

De schone was buiten hangen..... Zou het zo zijn dat ik de buitenwereld graag laat zien dat ik goed bezig ben geweest? Heb ik voor mezelf die bevestiging nodig? 

Aan de andere kant; aan het naar boven brengen van de opgevouwen/gestreken was en het dan in de kast leggen ervan; daar heb ik bijna een hekel aan.

Is dat omdat ik het soms heel lastig vind om iets een plekje te geven in mijn systeem (je huis/kasten staan symbool voor je eigen systeem)? Dat zou best eens kunnen.

Ik ben mijn systeem juist aan het opruimen. Mijn hoofd aan het leegmaken. Mijn rugzak aan het omkiepen en alles bekijken wat ik daar de afgelopen 46 jaar in heb gegooid om de volwassenen me heen te ontlasten. Dat is wat kinderen doen namelijk. die kiepen alles in hun rugzak omdat ze vooral willen dat de volwassenen gelukkig zijn. De onvoorwaardelijke liefde die kinderen voelen voor hun ouders/volwassenen, is zo onmetelijk groot! Zó groot dat ze liever zelf met de ellende rondlopen dan dat ze er een ander mee belasten!

De was... ik ga er mee aan de slag. Niet alleen in verband met de vakantie natuurlijk maar het lijkt me heel interessant om er eens heel diep in te duiken. Kijken of er nog iets verscholen zit wat met WAS te maken heeft, of met bevestiging zoeken, of met dingen een plekje geven...Ik hou jullie op de hoogte.

Wordt vervolgd...

Mocht je na het lezen van deze blog behoefte hebben aan meer uitleg hierover of over wat ik als kindertolk/spiegelcoach voor JOU kan betekenen; bel of mail me gerust! Ik help je graag!