Kennen jullie het liedje van Brigitte Kaandorp: 'Ik heb een heel zwaar leven'?
Nee? Zet maar dit liedje maar eens op wanneer je je niet zo fijn voelt en het gevoel hebt dat het hem niet gaat worden op die zware, zware dag....
Ik noem maar iets: je hebt je verslapen, teen gestoten aan het bad in de badkamer, de elektrische tandenborstel is leeg, net precies ongesteld geworden én de koffiebonen zijn ook nog eens op.... Zo'n dag dus.....
Zet dan bovengenoemd liedje op en dan lijkt het eigenlijk allemaal wel lijkt mee te vallen.....tenminste... dat is míjn ervaring (dus dat hoeft niet de jouwe te zijn). Of er verschijnt dan misschien zelfs een lach op je gezicht ;-)
Nu in deze Corona-tijd, die ons al sinds maart 2020 in de greep houdt, is het stoten van je teen in de badkamer natuurlijk peanuts vergeleken met de uitdagingen en trubbels waar velen van ons mee te maken hebben gekregen of nog gaan krijgen of waar ze zelfs nog middenin zitten. Het liedje van Brigitte Kaandorp helpt dan wellicht niet meer....
Hieronder een opsomming, me heel goed realiserend dat deze lijst bij lange na niet compleet is omdat iedereen deze Corona-tijd weer anders ervaart (immers: iedereen heeft zijn eigen proces;-)
De lockdown valt me zwaar omdat we verplicht worden zoveel mogelijk thuis te werken en binnen te blijven.
Het valt me zwaar om van alles afgesloten te zijn - er zit lading op - omdat we (ik) verplicht word(en)en om zoveel mogelijk thuis - aan meZELF/mijn systeem - te werken en bij meZELF naar binnen te keren.
Het mag duidelijk zijn dat iets wat zwaar valt, dat daar lading op zit; zwaarte-kracht. De lockdown waar we nu in zitten - de tweede al - die zorgt ervoor dat, doordat we zoveel mogelijk vanuit huis/thuis moeten werken, we pas op de plaats maken. Werden we eerst nog continue meegenomen in de flow van de dag en alle moetjes en verplichtingen en stress die daar vaak bij kwamen kijken; nu staat ons leven als het ware op pauze. In een lockdown kunnen we ons niet meer verschuilen; we worden op onsZELF teruggeworpen. Of we willen of niet. Wat er in ons onderbewuste speelde en slechts af en toe de kop op stak omdat we het simpelweg te druk hadden met de chaos van alle dag; dat komt in tijden zoals deze waar we nu in leven juist naar de oppervlakte. Zaken die in ons werken....
Onze kinderen die de hele dat thuis zijn en thuisonderwijs moeten volgen.
Delen van onszelf die ons helpen ons bewust te maken van zaken waar we zelf not werk aan hebben.
Natuurlijk is het lastig om je kind - wat betreft schooltaken - te helpen met zaken waar je zelf moeite mee hebt (ik noem even een paar voorbeelden; werken met de computer, rekenen, lezen, taal). Maar in diezelfde volgorde wil het niet veel anders zeggen dan dat je je mag verbinden met anderen, dat er mensen om je heen zijn waar je WEL op kunt rekenen (ook al was dit vroeger misschien niet zo), dat het oké is dat je het moeilijk vindt om mensen en gevoelens te lezen of woorden te geven aan wat je ooit (wellicht iets traumatisch) hebt gezien, gevoeld of gehoord.
Kinderen zijn dus als het ware 'delen van onszelf'. Als je 10 kinderen zou hebben gekregen; ze spiegelen je dan alle 10 iets anders. Je eigen kinderen, de kinderen die je nu verzorgt of waaraan je lesgeeft; ze spiegelen je een groot aantal zaken die je waarschijnlijk al vanaf je eigen kindertijd in je systeem/rugzak met je meedraagt. Je kunt veel van hen leren wanneer je bereid bent om in de spiegel te kijken die zij je voorhouden. En dat doen deze kinderen niet bewust of om het je moeilijk te maken. Zeker niet! Kinderen willen immers alleen maar dat de VOLwassenen om hen heen gelukkig zijn.
En daar hebben ze AL-LES voor over. Letterlijk alles!
Onze eigen kinderen die hulp nodig hebben bij het volgen van het thuisonderwijs, terwijl we zelf naar ons werk moeten (in de zorg/cruciaal beroep).
Delen van onsZELF die ons willen helpen om beter voor onsZELF te zorgen. Die ons willen helpen met zaken waar we ons geen tijd voor gunnen omdat we meer bezig zijn met het zorgen voor familie, partners en kinderen van anderen om ervoor te zorgen dat de maatschappij kan blijven draaien. ZELF hebben we eigenlijk juist anderen nodig die ons leren voor onsZELF te zorgen.
Best een aantal mensen die in de zorg werken Zij zijn een kei in het zorgen voor anderen . Maar ze vinden het dan soms lastig om ook zo goed voor zichZELF te zorgen. Dit kán zijn, omdat hen bijvoorbeeld vroeger alles uit handen is genomen wat betreft het zorgen voor zichzelf.
Dit kan óók zijn omdat ze vroeger juist ALTIJD voor zichzelf hebben moeten zorgen en dit daarom beroepsmatig dus liever voor ánderen doen.
Wanneer je nu in deze Corona-tijd in de zorg werkt, of in een ander cruciaal beroep, dan moet je je kinderen (delen van jeZELF) thuis achterlaten. Zelfs vaker dan je lief is. Omdat er nogal vaak een beroep op je gedaan wordt door de vele ziekenhuisopnames die er nu zijn en om de zorg en de economie draaiende te kunnen houden. Als het dan al lastig is om net zo goed voor jeZELF te zorgen als je voor anderen doet, dan is het natuurlijk logisch dat het dan ook best lastig kan zijn om ZELF op tijd aan de bel te trekken wanneer het niet meer gaat.
Vaak moeten anderen dit meerdere malen aangeven voordat een zorgkanjer uiteindelijk op de rem gaat en toegeeft dat het even genoeg is. Dit kan evengoed ook gelden voor mensen die al dan niet in de cruciale beroepen werken. Pas op de plaats en tijd voor zichZELF...........dat is vaak lastig.
Wanneer iemand op een bepaald moment tot het besef komt dat hij/zij eigenlijk veel meer tijd bezig is met het zorgen voor anderen dan kan dat hem/haar het gevoel geven dat ze het thuisfront tekort doen. Door dan heel goed te kijken naar de spiegels die het thuisfront voorhoudt (dit kunnen zowel (je) kind(eren) als je partner zijn, dan kan dat best veel duidelijkheid en/of eyeopeners geven. Zorg dat je het ziet!
Ofwel: als we goed bij onsZELF naar binnen kijken als het gaat over deze Corona-tijd en wat het met ons doet, dan kunnen we daar dus bèst wel wat van opsteken!
Hierboven staat slechts een ruwe vertaling (met wat uitleg erbij). Maar hier kan nog meer onder of achter zitten. Dit is natuurlijk voor iedereen weer anders omdat nu eenmaal iedereen zijn eigen spiegels voorgehouden krijgt. Iedereen heeft namelijk zijn eigen proces en zijn eigen lessen te leren.
Al zolang we op deze aarde rondlopen hebben we een rugzak bij ons die we overal met ons meesjouwen. Die rugzak zit overvol met veel dingen die in beginsel niet eens van ons zijn...
Bijvoorbeeld dingen, die we op hebben willen lossen voor onze ouders/anderen om dat we niets liever wilden (als kind) dat de ouders/de ander gelukkig is...
Ook allerlei overtuigingen die we ons in de loop van ons leven eigen hebben gemaakt om te kunnen over-leven en waar we zelf in zijn gaan geloven. Allerlei problemen van anderen....
Nu dus in deze heftige Corona-tijd en de tweede lockdown, zijn we wederom veel thuis.
Ons huis/thuis staat symbool voor ons systeem.
Onze kinderen spiegelen ons thuis - en op school spiegelen zij de leerkrachten - nu veel meer dan anders. Zij spiegelen hetgeen in ons systeem aanwezig is en waar we vroeger of nu nog, last van hebben....
Door het gedrag van onze kinderen, wordt ons dus een spiegel voorgezet en worden we door hen uitgedaagd/uitgenodigd om daarin te kijken. We zien dan onsZELF.
Onze kinderen tonen ons, onbewust en vanuit liefde, de (lastige) zaken die in ons systeem zitten en waar we nog aan mogen werken!
Willen we dat wel? Want dat is natuurlijk best lastig....
Het zat daar al, zorgvuldig opgeborgen in ons systeem/rugzak en daar zitten zaken tussen waarvan we eigenlijk zouden willen dat niemand ze ziet. Dat is ONS stukje. En daar willen we zéker onze kinderen niet mee lastig vallen.
En wat doen (onze) kinderen?
Die willen juist dat we ons leven compleet gaan leven. Dat we gelukkig zijn en al onze talenten en capaciteiten gebruiken. Zij hebben goede voor-beelden nodig!
Wat onze kinderen doen is niet uniek of alleen van deze tijd; wij hebben dat zelf vroeger ook gedaan voor onze voor-beelden; onze ouders en opvoeders en leerkrachten.
Wij op onze beurt hebben hen toen ook getoond waar ze nog aan te werken hadden. Wanneer dat niet opgepakt werd hebben we dat in onze rugzak gestopt en de kans is groot dat we het nu nog steeds met ons meesjouwen.
Onze voor-beelden van weleer; zij zijn als kind op hun beurt ook weer spiegels geweest en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Wat doen kinderen met de (lastige) zaken die in ónze rugzak zitten? Met onze pijnen, lasten en overtuigingen? Die kopiëren ze of die draaien ze om. Het thema blijft hetzelfde, dat wel.
Je kent vast wel het zinnetje: '
Als ik later kinderen heb, dan ga ik het anders doen dan mijn ouders!'
En dan volgde meestal een kleine opsomming van wat je dan precies anders zou willen doen.
Een willekeurig voorbeeld: Ouders die steeds maar bezig waren/zijn met goede voeding en sporten (en bijvoorbeeld ouders van twee kinderen).
Het zou zomaar kunnen dat één van de twee kinderen dit gedrag kopieert en hetzelfde doet, maar dat het ándere kind juist meer bezig is te genieten van het leven, er van overtuigd dat het leven uit meer bestaat dan voornamelijk bezig zijn met je lijf en sporten.
(Je kent van jezelf vast wel zo'n voorbeeld).
Onze ouders zijn onze eerste en belangrijkste voor-beelden. Van hen leren we ALLES. Zij tonen het ons en we zien het letterlijk voor onze ogen gebeuren. En we leren dus wat betreft de liefde alles van hen. Echt AL-LES.
We zien en leren dat we de ander nodig hebben om gelukkig te zijn en dat we elkaars leegtes moeten opvullen om de ander gelukkig te maken. En we zien als kind ook, dat de VOLwassenen VOL zitten. Dat zij volle systemen hebben; volle rugzakken. Vol met lasten, pijnen en zaken die niet eens van hen zijn maar die ze binnengepakt hebben. Binnengepakt in hun eigen systeem toen ze zelf nog jong(er) waren en bezig waren hún ouders gelukkig te maken. Wij, en dus velen vóór ons, hebben niet geleerd (van onze/hun voorbeelden) dat je de ander eigenlijk niet nodig hebt om gelukkig te worden, zijn of voelen.
Wat zou het heerlijk zijn om de VOLwassenen (ouders, leerkrachten en opvoeders etc.) weer met een leeg systeem te kunnen laten starten. Zodat ze zich kunnen vullen met dingen waar ze blij en gelukkig van worden.
Dat ze hun leven ten VOLLE leven en EEN zijn met zichzelf (B-One) in plaats van dat ze de ander nodig hebben om gelukkig te zijn en om het hartje compleet te maken💚.
Samen EEN zijn in plaats van twee mensen die elkaar nodig denken te hebben om zichzelf compleet te voelen.
Samen EEN zijn zijn namelijk twéé hartjes 💚💚. En wanneer je twee hartjes met de zijkanten tegen elkaar legt, en je zet er een spiegeltje tussen, dan zie je een?
Juist een klavertje vier 🍀! Dán is het geluk compleet!
Dát is waar we bij B-One voor gaan; VOLwassenen die EEN zijn met zichZELF en die zo een lichtend voor-beeld kunnen zijn voor de kinderen (en anderen) van om zich heen.
VOL-wassenen die niet meer vanuit hun overvolle rugzak reageren op die wereld om hun heen maar volwassenen die vervuld zijn van en één zijn met zichZELF. Die geen last meer hèbben of lastig zijn voor die anderen of voor zichZELF. Vanuit de EENheid en in PUURheid leven. Wow! (H)éérlijk!
#EENheid #spiegels #liefde #geluk #klavertjevier🍀
Reactie schrijven